Triacastela - Santiago

Donderdag 15 juni. Het wordt vandaag een zware dag, 30 km klimmen en 12 km dalen. Het is warm, dus staan we vroeg op om de ochtenduren zo goed mogelijk te benutten. De kettingen zijn gisteravond al gesmeerd, een zorg minder dus. De refuge ligt aan het eind van het dorp Villafranca. Daardoor zijn we snel op de hoofdweg, die door de beboste smalle kloof van de Rio Valcarce loopt. We ontbijten onderweg in Trabadelo. Hier kopen we een energizer voor op het brood. Fietsers schijnen dat veel te eten. Een pasta van vruchten. We fietsen door een prachtig landschap en tot Cebreiro gaan we stevig in de pedalen tot op de pas. Deze geeft toegang tot Galicië. We fietsen in de wolken, waardoor de auto's ons minder goed zien. We fietsen in de wolken, maar we zijn ook echt in de wolken met deze geweldige camino. In Galicië bestaat vanwege de Atlantische invloed veel kans op neerslag of bewolking. Cebreiro is een nietig dorpje, dat ligt op de hoogste bergkam en bestaat maar uit weinig huizen. Het is er oergezellig. Vandaag biedt het niet de beste vergezichten, maar geven de wolken er een mysterieus tintje aan. Je kunt dan best geloven dat hier ooit de 'graal' verborgen was. Opvallend is ook de bouw van de Pallozas, een ovaal gebouwd huis met rieten dak, half in de grond ingegraven. Deze bouwwijze is goed bestand tegen sneeuwstormen. Verder is de cultuur in Galicië keltisch, hebben een eigen taal en traditionele muziek met fluit en gaita (doedelzak). Daarna klimmen we naar San Roque en in Hospital da Condesa gaan we picknicken. Al snel komt een grote groep mannen ons vergezellen en de klok van het kerkje luiden. Het is er zo warm, dat Hub even een appelflauwte krijgt. Deze is snel voorbij als we onze vocht en zoutbalans aanvullen. De afdaling van 12 km naar Triacastela is heerlijk en niet zo steil maar geleidelijker. We belanden meteen bij de machthebbers in Triacastela. Daar willen we niet in meegaan. We zoeken een eco-albergue op. Dat kost wel extra inspanning en tijd en het is Hub toch wel wat te alternatief, dus terug en gelukkig vinden we een heel gezellige albergue in de hoofdstraat van het dorp. We gaan een hapje eten in de buurt, maar moeten vaststellen, dat we de hele reis nog niet zo bagger hebben gegeten. Kan gebeuren!!!