In twee dagen naar Finistère

's Avonds een mens, 's ochtends een mens. We zijn om zes uur uit bed. We horen net Hugo en Gilbert vertrekken. Zij gaan ook naar Finistère, maar lopend, dus zij doen er vier dagen over. Misschien dat we elkaar nog gaan tegenkomen. Wij vertrekken wat later na een yoghurt-ontbijtje met heerlijke fruitjes. We zijn nog maar net Santiago uit of een jongeman op een montainbike vraagt aan me of we pelgrims zijn en of wij ook naar Finistère gaan. Dat is dus zo. Hij is een Italiaan en de route naar Finistère in zijn boekje is onduidelijk. Hij Kon geen kant op met de wegaanduidingen. Hij vraagt of hij bij ons kan aansluiten. Geen probleem. Hij is heel relaxed. We picknicken in Noia, hebben fotomomenten, fruitstop. Alles is goed. Wij willen na vijftig kilometer een albergue nemen, maar dat lukt niet. We besluiten samen verder te gaan tot Ponteolvieroa want daar zijn gegarandeerd twee mogelijkheden. Dit betekent wel dat we nog even moeten doorzetten en 12 km zwaar moeten klimmen. Dat houdt in een dagtotaal van 82 km. Een zware dobber en zeker voor ons tere ventje Dario. Hij is heel tenger, heeft geen reserves. Hij heeft inmiddels veel over zichzelf verteld en we beginnen hem al te adopteren als ons vierde kind. Hij is 28 jaar. Hij heeft gitaar gestudeerd en geeft muzieklessen en heeft daarnaast nog een job bij het Italiaanse postbedrijf. Als we onze bestemming bereiken is er gelukkig plaats en na een terrasmoment, douche en tukmoment nemen we nog een menu de dias. Niet het vermelden waard, maar onze magen zijn tevreden. Dario valt zowat aan tafel in slaap. Hij is helemaal gesloopt. Wij hadden niet in de gaten, dat dit boven zijn kunnen gaat. In ieder geval moeten we vrijwel meteen daarna naar bed. De was is voor ons gedaan en alles gaat op slot. Het is een georganiseerd gebeuren en wij hebben er geen moeite mee. We zijn alledrie blij onder de wol t mogen kruipen.