Charroux -Angoulème

Vanochtend zijn we alledrie vroeg uit de veren. Carel vertrekt vrij snel. Hij heeft het ontbijt al klaar gezet voor ons en neemt afscheid. Wie weet komen we elkaar nog wel eens tegen. Voordat we vertrekken schrijven we onze complimenten in het gastenboek van de "amis de confrerie de St Jacques". Nog even een blik in de kerk werpen, want die had ik nog niet gezien. Dan gaan we de steile helling naar beneden, ruimen nog een fotomoment in voor de ruïne van de abdij van St Saveur, brengen de sleutel terug en dan zijn we weer 'en route': 9 uur mooie tijd. Het weer is prachtig. We hebben een aantal klimmen:7 en 8 %. Akkers en bossen. In St. Angeau informeren we bij een toevallige man op straat of hij een restaurant weet in de buurt. We horen vaak dat pelgrims 's middags warm eten. Er is helaas in een straal van 3 km geen restaurant te bekennen. We staan met deze man op een petanque-terrein, waar ook een bank en een tafel staan, dus is de keuze snel gemaakt. We gaan daar picknicken en hij met steeds meer toestromende landgenoten (het zijn allemaal Engelsen, pensionada's, die in Frankrijk zijn komen wonen en die een soort sociëteit hebben opgezet. Iedere woensdag hebben ze ' s middags petanque). We hebben een gezellige babbel met ze en als we willen opstappen verzin ik dat ze ook even op de foto moeten. Dat vinden ze geweldig en dat straalt ook helemaal van de foto af. Inmiddels hebben we ook een gîte geregeld bij Cécile Bezada in de Rue St Ausone in Angoulème. We zitten goed op schema en laten ons door het 'boekje' verleiden van de route af te wijken en een rotsformatie te gaan bekijken. Dat komt ons duur te staan, want als we weer op de route willen komen, komen we op een veldpad met gras en stenen terecht en als we denken er te zijn moeten we nog 7 km over een drukke toegangsweg naar Angoulème fietsen, gaat vlak voor de Centre Ville de ketting bij mij ervan af en kunnen we niet voor zes uur bij Cécile zijn. Ook is het inmiddels gaan regenen en daar gaat het ook niet vlotter van. Aangekomen met behulp van een aardige Fransman blijkt dat de zoon onder de douche staat, ons niet hoort bellen en wij dan toch maar een eerste wijntje in de stad gaan scoren.
Het is allemaal uiteindelijk anderhalf uur later wel goed gekomen, maar toen we op lokatie kwamen viel het ons zo tegen, dat we eigenlijk naar iets anders wilden uitkijken. Dat is op dat tijdstip natuurlijk larie, maar toch. Toen we teruggingen bleek, dat het een super leuk en sfeervol onderkomen is. Niet te geloven wat er achter zo'n armzalige façade schuilgaat. Daaarna hapje uit eten bij een gereserveerd tentje, met een omweg terug (we kennen de weg nog niet) en dan achter de beddeuren. We zijn weer helemaal gelukkig.